345. çox cəsarətsizəm. bilirdim də, amma yenə özüm öz üzümə çırpdım bu həqiqəti. dünən diş həkimində idim. rentgendən keçməli idim. növbədə dayandıq. bir qoca qadın gəldi nəvəsi ilə, başladı azərbaycanlığına salmağa. o an biraz baş yellədim,dodağaltı güldüm. üzbəüzdə əyləşmiş bir xanımın da mənə baxıb gülümsədiyini fərq etdim. ondan sonra neçə dəfə baxışlarını öz üzərimdə tutdum. adam çox idi, bəlkə tək olsa nəsə deyə bilərdim. qız da taş.
hələ bir qadının uşağını həkimlə qorxutmasına " onu indidən belə böyütsəz gələcəkdə adi yoxlanış üçün də həkimə getməyəcək" dedi və yenə məni süzdü (belke de mene baxaraq nümune kimi gösterirdi qadına, yene de pozitiv qalaq ümid edek ele deyil -* ) . lakin onun növbəsi çatdıqda mən koridorda, mən içəri girəndə o koridorda idi. sadəcə adını öyrəndim. düşünürəm ki, guya nə olacaqdı ki ? mənim bu özünə inamsızlığım, cəsarətsizliyim onsuz hər yerdə xəncərdir mənə. amma yenə də yadımdan çıxmır. həyatım boyunca məhz bu tip qızlar maraqlı gəlmişdi mənə. demək olar türk aktrisa ipek yaylacıoğlunun eynisi idi. ulan, həmişə o rəngdə saçı olan sevgilim olsun istəmişdim. və bəlkə xoşniyyətli baxışları ilə, daimi məni süzməsi, təbəssümü ilə bunu bildirmək istəyirdi. ya da təbiətin bir oyunu idi. mənə göstərdi ki, sən sadəcə bəhanələri sevirsən, sənə şansı yaratdım, bu qədər ipucu verdim, amma bir dəfə yaxınlaşa bilmədin.
ən pisi isə köhnə sevgilim psixopata bağlayıb. ev ünvanımı filan aşkarlayıb, bu arada yemək yediyim yerdə sümük boğazıma getdi, girdi içəri. bla, bir gün ərzində həm ideal 2-3 qız obrazımdan biri ilə rastlaşıb istifadə etmədim, həm köhnəsi izimə düşdü, həm ölümdən qayıtdım. təbiət bu qədər tərs hissləri necə bir yerə yığa bilirki ? yoxsa son günlərimdir hər şeyi yaşatmaq istəyir ? ejfejfejfjdbnvjdbnjen belə.